Cusco en Puno

Cusco

Zondag 22 mei
Lekker uitgeslapen van de vermoeidheid van gisteren. De vuile was afgegeven en de reis naar Puno geboekt. Tevens op internet verblijf in Puno geboekt. Naar het postkantoor om de kaarten te posten daar blijkt het postkantoor op zondag gewoon open te zijn. Op de Av.del Sol zie ik een hele rij dansgroepen. Ze staan in de rij te wachten op een parade, daar lijkt het op. Navraag blijkt dat er inderdaad een grote parade is van allerlei dansgroepen gerelateerd aan de grote markhallen. De diverse afdelingen van de markten geven een presentatie aan de lokale autoriteiten in een optocht voor het stadhuis. Er zijn heel veel mensen rondom Plaza de Armas en het is van 10-15 uur. Er zijn ongeveer 35-40 groepen die voorbij komen. Allemaal in allerlei kleuren variaties. Geweldig en letterlijk kleurrijk geheel. Ik heb heel veel foto’s gemaakt maar kan helaas (zoals altijd) maar heel weinig foto’s tonen. Via een ander weg ben ik terug gewandeld. Daar zie je ook weer de oude mooie gebouwen van Cuzco. Terecht denk ik dat Cuzco op de wereld erfgoed lijst van de Unesco staat. Terug in de hostel de koffer heringedeeld. Ik laat de grote achter in Cuzco en neem de twee kleine tassen mee. In de hostel maar iets kleins gekookt. Het is te koud om weer de straat op te gaan. Dat is trouwens lang geleden dat ik weer iets gekookt hebt.

Maandag 23 mei.
Met de taxi kom ik 7 uur in de ochtend op het busstation aan voor de busreis naar Puno over 341 km. Het is een reis van 10 uur incl. het bezichtigen van 4 bezienswaardigheden en een lunch. De eerste stop is bij een Dominicaanse kerk die middels de steun van de internationale wereld hulpfonds voor bijzondere gebouwen gerestaureerd wordt. De fresco’s aan de zijkanten zijn bijna niet meer te zien. Het houtwerk is verrot. Hoe het precies gedaan wordt weet ik niet. Er liggen geen tekeningen. Het houtwerk is het eerste en enige waar ze mee bezig zijn. Het bijzondere is dat het voorheen een Inka tempel is geweest. Het is afgebroken en op de fundamenten hiervan is de kerk gebouwd. Je ziet dit ook in Andalucia en Istanbul waar veel kerken op de fundamenten van Moskeeën zijn gebouwd. Er zit 15 jaar planning om het te doen. Niet slecht in Rome sixtijse kapel deden ze er ook zo lang over.
Daarna bij de Raqchi tempel gestopt. Ooit bedoelt als de grootste tempel van de Inka’s. Er zijn nu alleen nog maar een paar wanden en de afbakening van de omtrek, omvang van het gebouw. Een aantal originele vondsten zijn te vinden in het museum in Madrid.
We krijgen een uitgebreide lunch in een restaurant verderop, er zitten drie grote groepen binnen.
Na een uur rijden komen we bij het hoogste punt van de reis. We zitten dan op 4335 m hoog vanaf de weg gemeten. In de omgeving is er hiervan weinig te zien. Alleen de rivier is heel klein, een beekje, want het ontspringt hier. Bij Pakara zijn we naar het museum gegaan waar hier in de omgeving veel Inka voorwerpen zijn gevonden.Veel voorwerpen dateren uit de zelfde periode als het Colosseum van Rome, rond de Christelijke jaartelling. Na Pukara zijn we in één keer door gereden naar Puno. In Puno komen we vanaf de heuvel binnen. Je ziet de stad en het Titicacameer. Na het inchecken bij de hostel gelijk de tour naar het Titicacameer geboekt. Koffer uitpakken en wandel de stad in. Het geeft mij een wat meer verlaten indruk, in de zin van veel achterstallig onderhoud. Lijkt op een paar steden in Indonesië wel. In de avond zijn er veel demonstraties in de stad door veel Indianen stammen in de bergen. Ik kom steeds meer groepen tegen. Ze gaan naar de centrale plein de Plaza de Armas. Het hele plein is bezet. Later in het dorp hoor ik dat ze al een paar dagen demonstreren maar dat het nu wel heftiger wordt. Ze zijn nu met erg veel mensen. Ik zie ook dat zij veel dekens bij zich hebben. Na het diner zie ik inderdaad dat ze op en rond het plein allemaal hun bivak hebben opgeslagen.

Dinsdag 24 mei.
Na het ontbijt wil ik de stad verkennen maar er rijdt geen bussen en geen taxi’s. De demonstranten hebben de stad hermetisch afgesloten. Geen auto in of uit. Ik ben maar een flink stuk gaan lopen. Maar ja de benenwagen heeft ook zijn eigen grens. Ik kom onderweg veel toeristen tegen die ook maar wandelen uit armoede. Velen mopperen want een aantal wil vandaag weg maar dit is niet te realiseren. Sommigen zijn al bezig alternatieve routes te maken. Bv het Titicacameer over en via Bolivia verder reizen, Of vannacht met de taxi verderop reizen, of vanavond met een aantal een klein busje s nachts naar Juliaca. Maar onder weg komen we de demonstranten tegen die erg agressief zijn en alles tegen houden. Ook wij moeten terug en kunnen niet verder. Dit is flink balen. Dan maar in de hotel ervaringen uitwisselen wat te doen en alternatieven bespreken.Ik heb wat opties meegenomen en bespreekt dit vanavond met de reisagente die langs komt op ons verzoek.

Woensdag 25 mei.
Ik heb vandaag een dag tour met een boot op het Titicacameer. Wegens de demonstraties en de wegafzettingen ben ik opgehaald door een dame van het agentschap van de boot. Samen lopen we naar de haven. Een wandeling van ruim een kilometer. Het duurde even voordat iedereen er is maar varen dan toch 20 min later dan gepland de haven uit. We halen op het hotel eiland nog vier mensen. Op het binnen meer vaart alle boten heel langzaam omdat er anders veel golfslag wordt gemaakt door de boten en de drijvende eilanden hebben er last van. Het binnen varen van de drijvende eilanden wordt een kleine entree gevraagd door (een soort) sluiswachters. De inkomsten komen als een soort belasting (het drijvende) dorp ten goede.
Bij Uros, het gedeelte van de drijvende eilanden aangekomen zien we allemaal vrouwen in verschillende kleuren aan de oevers wachten welke boot welk eiland aandoen. Er is onderling afgesproken, middels een besluit van de burgemeester, dat elk eiland één boot aanmeert. En geen van de eilanden heeft twee of meer boten op bezoek. Tevens krijgt vandaag dit deel van de eilanden bezoek en morgen het andere deel. Er is echter ook een deel (ca 15 %) dat helemaal geen bezoek wenst. Op elk eiland dragen alle mannen en vrouwen een aparte kleur vestje. De kleur van de kleding bepaalt de chief. Na uitleg over het ontstaan en het creëren (maken) van de eilanden worden we in hun woningen uitgenodigd. Er zijn ongeveer 9 families op een eiland en ieder eiland heeft een chief. Die onderhandelt met de burgemeester. Alle bewoners leven van dit bezoek en de verkoop van hun eigen gemaakte artikelen.
Aan het slot van ons bezoek varen we nog een klein tochtje met de papyrus boot en de vrouwen zingen ons uit. De tour vervolgt met een bezoek aan een grotere eiland het dorpsplein met winkels, postkantoor, restaurant, kerk ,school en hotel. Er zijn vannacht een paar hotelgasten die varen nu met ons mee. In het postkantoor kun je een stempel kopen in je paspoort. Ik heb mijn paspoort helaas niet bij me. Balen. De tocht vervolgt met een oversteek van 2,5 uur over het grote meer naar het Taquile eiland. Bij aankomst moeten we nog een flinke klim van ruim 200 m omdat de helling langzaam naar het restaurant gaat boven op de top. De beklimming verloopt vermoeiend. De lunch met Forel uit het meer smaakt goed. De terugweg is in een vrij korte weg naar beneden middels ruim 220 trap treden heb ik me laten vertellen door de gids.
De terugreis duurt bijna drie uur over het meer en de meesten liggen uitgeput te slapen, inclusief ondergetekende. Iedereen moet weer, ivm de afsluitingen en het ontbreken van elke vorm van openbaar vervoer, terug lopen naar ieders hostels etc.
In de hostel krijg ik te horen dat de demonstranten morgen alles blokkeert. Dus nog steeds geen vervoer overdag. Ik vraag de reisagente alles in het werk te stellen dat ik morgen of vannacht weg kan. Ik moet morgen in Cuzco zijn om mijn vlucht naar Lima niet te missen. Vier uur later in de avond krijg ik te horen dat er nog maar één optie is: dat is per vliegtuig morgen van Juliaca naar Cusco een dure ticket terug vliegen. En vannacht om drie uur per taxi met nog een aantal toeristen via de gewone route of via de bergen naar Juliaca waar de airport is. Ik ga er mee akkoord.

Donderdag 26 mei.
Over de gewone weg is Puno naar Juliaca ongeveer 40 km en driekwartier rijden. We pogen eerst via de gewone route. Daar zijn we tegengehouden. Bij de tweede stop zelfs bedreigd en bij de derde stop in de bergen krijgen we ruzie, alleen zijn we nu met drie auto’s in de meerderheid. En de chauffeurs besluiten door te rijden en zich niet meer te laten intimideren. We lopen wel het risico met stenen bekogeld te worden. Dus rijden we weg en de passagiers moeten gaan liggen. We zijn niet bekogeld maar lopen het risico aan de andere kant te worden opgewacht. Dus kiezen we in de bergen een andere route en verdwaalden we twee keer. Ik stel hun gerust dat we de goede richting op gaan omdat de Ochtend Ster aan mijn rechter kant zit, dit betekent dat we nog steeds noordelijk en noord oostelijk gaan. Na ruim twee en een half uur rijden komen we op de snelweg naar Juliaca aan en 20 min. later op het vliegveld. Totaal drie uur met bedreigingen, spoorzoeken, geen bordjes, geen verlichting, geen woningen alleen maar zandpad vol met kuilen en hier en daar vol met water.
Het is een dure vliegticket maar voor mijn veiligheid en mijn volgende vlucht is het toch beter om deze optie te nemen. Het vliegtuig vertrekt mooi op tijd en om half tien ben ik alweer in Cusco. Verrast kijken ze mij aan dat ik zo vroeg ben. Mijn verhaal kunnen ze bevestigen, het is elke dag op TV. Ik ben maar gaan slapen. Om twee uur ga ik volgens afspraak naar een school om mijn tweede donatie te doen. Echter bij aankomst blijkt de school al bijna leeg en de hoofd is er niet. Ik krijg te horen dat hij drie uur later wel zal zijn. Maar om vijf uur is er niemand. Ik vertel een aanwezige leerkracht dat ik anders morgen ochtend wel terug kom. Ik krijg geen zekerheid of de schoolhoofd wel aanwezig zal zijn omdat er morgen een bijeenkomst is van scholen.
Mijn laatste avond maar chique gegeten in een mooi restaurant. Driegangen €14.

Opmerkingen.

Het Titicacameer is beroemd om drie dingen. Het is in de wereld het grootst hoogst gelegen meer die bevaarbaar is op deze hoogte. Dus niet verwarren met het grootste meer ter wereld. Ten tweede is het bekend door de drijvende eilanden op Uros waar families wonen op de 60 eilanden. Elk eiland heeft ongeveer 7-10 gezinnen en een eigen Chief, de eiland oudste. En de gehele drijvende eilanden heeft een burgemeester. Ten derde is op het eiland ook een groot textiel bedrijf (op Taquile) waar zowel mannen als vrouwen aan werken. Het meer is 60 km breed en 165 km lang. Ter vergelijking: Heel Puerto Rico past erin.
Het eiland Taquile is 7 bij 2 km en de textiel ontwikkeling is door de Unesco erkend als een bijzondere productie. Het eiland was privé bezit van een Spaanse eigenaar de Taquile. En in 1969 is het teruggegeven aan de bevolking. Het draagt nog wel de naam van de vroegere bewoner/ eigenaar: Taquile. Het eiland heeft een eigen taal: Ketchua de oude Inka taal.
Op het eiland Taquile zijn nog de sporen van de ontwikkeling van de aardappel te zien. Vroeger zo’n 4000 jaar geleden was de aardappel giftig. In een poging het eetbaar te maken, te telen ontstaan vele soorten en in vele vormen aardappelen. Niet die mooie vormen die we in Nederland kennen.
De aardappel werd ook vele jaren niet gegeten omdat het niet in de bijbel is genoemd. We krijgen een paar foto’s te zien van de vele soorten en vormen aardappels. Sommige herken je niet dat ze tot de familie der aardappelen horen. Hier worden ze Papa’s genoemd. (!!)