Rapa Nui deel twee

Ik ben wat laat met deel twee van Rapa Nui omdat ik wat uitwerk voor mijn oude collega.

Rapa Nui deel 2.

Zondag 17 april.
Vandaag een tour rond het eiland. Het kost wel wat (€35) maar wanneer kom je weer, en …. dit is waarom ik hier kom. We beginnen de eerste stop op een plek Ahu Hanga Te’e waar veel van de Moai’s verwoest zijn door de Polynesiërs. Het is een Ahu. Een Ahu is een platform, een altaar en is een heilige plaats voor de inwoners. Overal staan bordjes waar ze vragen hier met respect omgaan. Op de rotsen zien we een vrouw in badkleding de kust langsgaan met een haakje. Ik ga er naar toe en zie haar zee-egels ophaken uit het water. Deze komen met de golven mee. Het zijn gevaarlijke egels als je er met blote voeten op trapt. Dan is je vakantie over. Ze leven nog. Ze maakt er een open en laat zien dat je het kunt opeten. Ik proef een klein stukje smaakt erg pittig. Het wordt gebruikt bij het garneren van vis.
De volgende stop is de plaats Akahanga is geen Ahu en heeft geen Moai’s meer, die zijn verwoest en liggen in zee. Er zijn veel souvenirs kraampjes die er wat verkopen. De verkoop gaat goed, echter zodra we aanstalten maken om weg te gaan wordt alles ingepakt. Wij zijn nl de laatste groep die er vandaag komt. De anderen zijn al geweest.
De derde stop is bij het nationaal park Rano Raraku. Hier moeten we entree betalen en niet zo’n klein beetje ook €45. Het is een rots berg waar veel van die Moai’s mogelijk allemaal, hier in zn geheel zijn uitgehakt. Een paar van die Moai’s zijn nog in de rotsen en zijn niet losgehakt van de berg. Na het uit hakken moeten de Moai’s een helling af naar een plek op de flanken van de berg of helemaal onderaan of elders verder weg. Je ziet ook dat veel van de Moai’s het niet gehaald hebben en liggen (stuk) op hun kant. Na de rondgang is hier ook onze lunch plek. Ik heb een lunch pakket meegenomen ipv een dure lunch van € 25 vind ik erg overdreven. Na de lunch zijn we naar de vierde Ahu gegaan de Ahu Tongariki. Dit zijn de 15 Moai’s. Heel beroemd op vele plaatjes. Maar een foto maken zonder al die toeristen erop is nog een hele kunst. Je moet er wel veel geduld voor hebben. En kijken hoe de beste foto gemaakt kan worden zonder dat je alleen maar een brede streep ziet. We zitten daar met 6 busjes dus voordat de laatste weg is van de Moai’s moeten we zelf ook al weg.
Verderop komen we bij een plaats waar je je energie kunt opladen volgens de oude bewoners. Hier moeten we er rondom mediteren en krijgen we nieuwe energie. Nou het heeft niet veel geholpen zie ik. Want de toeristen gaan net zo vermoeid verder strompelen als voorheen.
We gaan op weg naar een plaats waar twee Ahu’s staan maar tegelijker tijd ook een mooi stukje strand waar je kunt zwemmen. De ene Ahu heet Ahu Ature Huki. Maar het andere is een leuke. Het heet AHU NAU NAU. Dit is een inkoppertje voor de Maleis sprekenden uit mijn woonplaats. Je zet vooraan een letter L. en je hebt de hele clan. Of je zet de letters BL. ervoor dan hebt je één persoon. Je kunt ook de tweede letter veranderen in een K. Dan heb je jezelf. Toch.!! Leuke woordspeling. Voor de niet Maleis sprekenden betekent de dan veranderde tekst: AKU NAU NAU zoiets van IK BEN ONNOZEL.
Ik heb geen zwembroek meegenomen maar wil graag zwemmen. Het is een leuke afkoeling in die warmte. Dus net als twee andere toeristen gaan we in ons ondergoed. Ik met mijn boxer valt niet op. Alleen als ik uit zee kom moet ik mijn boxer even vast houden. (is dat nodig dan? Hoor ik een paar denken) De elastiek is er niet op berekend dat je gaat zwemmen. Na deze plek rijden we terug want het is inmiddels al half zes. Bij aankomst gedoucht en naar het restaurant waar ik met Markus, de Zweedse jongen, heb afgesproken.
Tijdens het diner wisselen we steeds onze dag ervaringen uit met heel veel lach partijen.
Na het diner naar ons gebruikelijke stamkroeg om nog wat gezellig te kletsen met de dames.
Rond middernacht maar weggegaan want Markus ziet het na de vele biertjes niet meer zo scherp. Ik heb met die Bitter Lemons geen problemen. Een stukje met hem meegelopen.

Maandag 18 april
Uitslapen gaat niet echt. Het ontbijt wordt standaard op 09.00 uur geserveerd. In de ochtend nog op de Laptop wat gedaan en met de buren veel gepraat. Na de lunch huur ik een fiets en de stad in, het dorp eigenlijk. Van een stad kunnen we niet echt spreken al heet het hier zo. Er zijn maar ongeveer 3500 inwoners de kleinste stadsdeel in Amsterdam heeft 100.000 inwoners. Ik heb een flinke afstand gefietst. Ongeveer 10 km.( ja ja) Ik heb wat pijn aan mijn achterste en kan moeilijk lopen. ( ” Mietje”, zou Marius v d K gezeggen. Hij fietst wel 50 km na zijn werk!!?? Volgens mij in een game op de PC.) Ik loop in ieder geval wat krampachtig. Dit levert op straat natuurlijk de nodige hilariteit op. En iedereen heeft zo zijn bedenkingen wat de oorzaak zou kunnen zijn. Naar de hostel terug, gedoucht en heerlijk languit op bed uitrusten. Om 19 uur de gebruikelijke afspraak met Markus voor het diner. Na het diner zijn we heel lang bij onze stamkroeg blijven hangen. Markus de zeer blonde Zweedse jongen heeft weer sjans bij de dames. Ik kijk er naar en in ieder geval aanschouw ik als een tevreden oude man het (schouw)spel. Heel mooi. Tja vroeger. Tempo Doeloe. We besluiten net na middernacht naar huis te gaan toen een paar wat aangeschoten Rapa Nui’rs de pret komt verstoren.

Dinsdag 19 april.
In de ochtend nog wat kleding gewassen op de Laptop gezeten en ’s middags naar het LAN kantoor gegaan, de vliegmaatschappij. Ik heb weer een vlucht wijziging gekregen. We vertrekken morgen niet om 13 uur maar om 14 uur. Nog last van het fietsen van gisteren. De stad, het dorp in gelopen en verder langs de kust. Van de surfers geniet ik zeker nu ik weet hoe zwaar het is. Aan zee geluncht. En op een van de weinige strandstoelen gezeten met een cola in mijn hand. Wakker geschrokken van de cola over mijn broek. Ben in slaap gevallen. Je zult het zien, het is altijd een zeer ongelegen plek. Loop je door het dorp met een natte kruis. Hoe moet ik dit nu weer recht trekken. Dan maar verderop in het gras in de zon gaan liggen, even uit laten drogen.
Terug in de hostel gezellig nog met de man van Patricia gepraat. Die moet helemaal niets van Chilenen hebben. Op naar de Ahu Kai in de buurt, het is bijna twee km wandelen om wat zonsondergang foto te maken. Mijn laatste kans. Morgen ga ik alweer weg uit Rapa Nui.
Jammer, mooi en gezellig. Veel historie gezien waar ik alleen maar van heb gelezen of zoals Lies het zegt: “ik zie de beelden alleen op National Geographic”.
Later op de avond de gebruikelijke rituelen: het diner met Markus en in onze stamkroeg verder borrelen. Dit keer met aanvulling, twee dames uit zijn hostel zijn meegekomen. Een Canadese en een Tsjechische. Zij gaan mee door zijn verhalen over onze dagelijkse rituelen. Een aantal Rapa Nui muziek vind ik mooi. Ariki, het meisje achter de bar belooft mij morgen om 10 uur haar laptop mee te nemen om Rapa Nui muziek op mijn SD kaart over te zetten. Markus en ik nemen afscheid van elkaar en hopen in Stockholm of in Amsterdam elkaar weer te zien. We mailen.

Woensdag 20 april.
Niet veel gedaan. Naar de stamkroeg want het meisje met een lange naam: Ariki Atiare Nui zou om 10 uur er zijn met haar laptop om muziek over te zetten. Helaas ze is er niet. Mogelijk verslapen.
Verderop is de straat afgezet voor een voorstelling van kinderen in drie leeftijd groepen volgens een moeder die voor haar dochter komt. 3-5, 6-10 en 11-16 jaar. Erg leuk. Vooral hoe de kleine kinderen in de oude traditie gekleed gaan. Alleen in een kort doekje, geen broek oid. De oudere meisjes vanaf 15 jaar dragen een rieten rok. Echter de jongens zijn preutser die dragen allemaal een spijkerbroek. Slapjanussen!! Dan terug naar de hostel en de koffers maar verder ingepakt en nog wat gesnackt en wordt ik door de zoon van Patricia en zij zelf naar het vliegveld gebracht. Dit is precies 5 minuten rijden. Een lange rij, ik heb een rugzak met wat Red Snappers en 3 kreeften meegekregen van Patricia voor haar dochter en haar zwager. Maar ze gaan met de grootste gemak in het laadruim. Er wordt niet eens gekeken hoeveel kilo mijn bagage is. Ariki Atiare Nui, het meisje van onze stamkroeg komt nog op het vliegveld haar excuses aanbieden dat ze vanmorgen zich heeft verslapen. Ik krijg sleutelhanger met een Moai als herinnering. Na een foto van haar te hebben gemaakt zegt ze “ see you at Tapati Rapa Nui next year?? “ I hope so” zeg ik met een diepe wens. Patricia merkt op dat de kamer al geregeld is. De Tapati is een jaarlijks groot feest van een week (eerste week februari) op Rapa Nui waar ook de miss Rapa Nui en de beste dansgroep van Rapa Nui worden gekozen. Geweldig lijkt me dit. Zucht. De vlucht naar Santiago de Chile is een binnenlandse vlucht van 5 uur. (Dit is een enorme afstand als je bedenkt dat Amsterdam naar Zuid Turkey 3 uur vliegen is.) We vertrekken ook nog ruim een uur later. Dit kan allemaal want er zijn maar twee vluchten op een dag.

Ik wordt in Santiago de Chile opgewacht door de zwager van Patricia Dit is heel prettig in een omgeving die niet makkelijk is. We gaan met een door hem gecharterde taxi naar het hotel. Een rit van ruim een half uur. In het hotel aangekomen (inmiddels bijna 23 uur) is het een 1 ster hotelletje waar geen sloten op deuren zitten om van buitenaf te sluiten. Erg klein en overzichtelijk met 24 uurs bewaking. Nog gepraat hoe ik morgen al die tickets kan regelen. “Maniana” is het antwoord. Ik krijg nog een bord spaghetti van de gastvrouw en ga rond 1 uur naar bed.

Opmerkingen.
• Er zijn ruim 1000 beelden - MOAI’s – in allerlei vormen (liggend, staand) in Rapa Nui te vinden. De hoogste Moai is 19,5 meter hoog. (dat is een huis van ongeveer 6 verdiepingen). Er zijn ook Moai’s met een rode hoed, een Pukao. Die zijn er los op gezet. Dat zijn de zwaarste beelden. Het beeld zelf is ongeveer 10 meter hoog en 75 ton zwaar . De Pukao is ongeveer 10 ton zwaar.
• De beelden zijn door Polynesiërs van 1000 – 1500 na Christus neergezet en in de bergen in zijn geheel zijn uitgehakt. Er liggen hier nog twee die niet zijn uitgehakt.
• Ongeveer midden 19 de eeuw zijn het merendeel van de beelden door Polynesiërs omgeduwd. En 50 Moai’s zijn in de loop der jaren weer door Archeologen rechtop gezet.
• Tot op de dag van vandaag is men er nog niet in geslaagd hoe deze beelden worden vervoerd en geplaatst. Ze zijn of liggend en rollend of staand en waggelend vervoerd vanuit de bergen (waar ze worden gemaakt) tot aan de plaats van bestemming gebracht.( net zo onbekend als de piramiden) Er is door Kevin Costner wel een film gemaakt over Rapa Nui hoe men denkt dat het gegaan zou kunnen zijn en wat met weet hoe het is gegaan.
• In maart 2008 heeft een Finse bezoekster een oor eraf getrokken, gebroken, van een van de Moai’s. Zij heeft een boete gekregen van 10800 Euro en een bezoekverbod van 3 jaar
• Het eiland wordt gemarkeerd door drie vulkanen. Die alle drie als een driehoek het eiland markeren. De enige vulkaan die ik bezoek. Is dichtbij de stad, dorp en heet de Rano Kau, de kleinste, en er zit water in en veel water planten en dergelijke.
• We hebben nu 7 uur tijdverschil met Nederland. Het wordt nog korter als ik naar Chili ga
• De boosheid over Chili mn de regering kom je veel tegen. Ondanks dat er veel Rapa Nui ‘ rs met Chilenen zijn getrouwd.
• Ik ga sinds 4 maanden een andere wereld in, nl Zuid Amerika. Los nog van een andere taal. Het is veel ruwer. In al die landen loop ik nog rond of na middernacht op straat. Hier in Chili is dat niet vanzelfsprekend. Dat geldt ook voor delen van Buenos Aires; bv. La Bocca.
• Ik heb mijn gouden ketting, ring en horloge al afgedaan. Ook moet ik mijn camera niet meer aan een riem dragen. Moet meer verborgen zijn. De portemonnee kan niet meer mee. Geld los in mijn zak meenemen. Alleen overdag pinnen op drukke plaatsen. Dit op aanraden van de mensen hier zelf.