Van Rangiroa terug naar Tahiti

Van Rangiroa terug naar Tahiti

Maandag 11 april
We moeten wel vroeg aan het ontbijt. Om 08.10 uur worden we opgehaald voor een excursie naar een parel kwekerij. Het is erg interessant te zien hoe de parel tot stand komt. Je bent dan minimaal 2 jaar verder. Eerst wordt de oester opgevist. Dan één voor één geopend en voorzien van een kern gemaakt van de dikke schelp van een oester die alleen voorkomt in de Mississippi rivier. De oesters gaan naar Japan daar snijdt men ze in kleine blokjes. Vervolgens slijpt men ze tot mooie ronde pareltjes in allerlei verschillende maten. Dit worden de kernen van de parel. Ze worden één voor één klein stukje geopend en voorzichtig voorzien van de genoemde kern en een stukje van een DNA van de oester zelf. Voorzichtig worden ze opgehangen aan korven ter bescherming tegen vissen, haaien, schildpadden etc. en in zee teruggezet. Na 40 dagen kunnen ze zien of het is aangeslagen. Indien dit niet zo is dan ligt de kern van de parel alweer in het net. De oester stoot het uit. Dan 2 of 3 jaar haalt men ze er weer uit. Sommige worden heel rond, klasse a, en anderen worden ovaal of als een druppel. Hoe lager in het alfabet hoe minder in kwaliteit. Wat voor de meisjes meegenomen.

Terug in de pension ingepakt, gedoucht klaar voor transport naar het vliegveld.
Op weg weer terug naar Tahiti, de hoofdstad Papeete.
In Papeete neem ik, met nog twee Zweedse mede reisgenoten van Rangiroa, de bus naar de stad. Tien keer goedkoper dan de taxi. We hebben toch geen haast. Na wat stad bezichtiging gaan we naar de avond foodcourt om wat te eten. Het is daar gezellig, goedkoop en je krijgt heel veel. Na het diner neem ik afscheid van de Zweedse reisgenoten die gaan nog wat wandelen en nemen de taxi samen met nog een Amerikaans stel. Die zijn op huwelijksreis en hebben 10 dagen op Bora Bora gezeten in zo’n bungalow op het water van Hotel Intercontinental Moana. Tja. Je hebt altijd baas boven baas.
Ik ben lopend naar de hostel gegaan. Lekker zo na het eten. Bij aankomst in de hostel, airco aan, douchen, boek lezen en van vermoeidheid vanzelf in slaap gevallen.

Dinsdag 12 april.
Vroeg slapen brengt een nadeel mee zich mee. Ik wordt vanzelf dan vroeg wakker. Vlak voor 6 uur sta ik alweer buiten voor een blokje ochtend rondje. Om 7 uur zit ik aan het ontbijt met 3 Duitse meiden die spijt hebben dat ze Bora Bora niet hebben bezocht.
Ik ga de stad in om te informeren voor een pakket zending naar huis. Dit is mogelijk op het postkantoor. Een doos gekocht en weer terug om het eea in te pakken. Maar ik wil maximaal 4 kg versturen dus dat wordt in en uitpakken. En steeds naar de supermarkt om de hoek om het te wegen hoeveel ik het is geworden. Uiteindelijk met iets meer dan vier kilo op weg naar het postkantoor. Vele formulieren invullen in het Frans maken het niet eenvoudig en sommige ook nog in duplo. Maar pakket is weg. Naar een totaal ander stadsdeel gewandeld. Erg chique allemaal die huizen zo aan het water of tegen de heuvels. Maar weer teruggegaan. In de hostel krijg ik wat adressen van Hostels op Paaseiland en ga dan maar het hele rijtje rondbellen. Na een uur heb ik nog niets. Dan maar wat gaan eten in de avond foodcourt want het is inmiddels al 19 uur. Morgen weer verder bellen. Of anders naar het dure internet café. In de foodcourt komen twee Italianen tegenover me zitten. Voor het eerst dat ik Italianen op Tahiti ontmoet. Zij spreken zelf heel moeilijk Engels. Zij hebben net 3 weken 5 eilanden gedaan incl. Bora Bora. Zij vertellen hoe moeilijk ze het hier hebben met al die Frans sprekende mensen. Fransen kunnen amper Engels en Tahitianen ook maar zij die het kunnen willen geen Engels spreken als ze Italianen tegen komen. Want beiden weigeren blijkbaar Engels te spreken. Ze hebben samen, in Europa en ook hier, een ongeschreven wet van taaloorlog of iets wat er op lijkt. Beiden willen trots hun eigen taal spreken. Dus gebaren taal maar tegen al die Frans sprekenden. Rond half tien besluit ik maar de hostel op te gaan zoeken. Moet nog een stuk lopen en het is erg uitgestorven als je van de haven weggaat. Op de kamer al vast wat uitgezocht. Morgenavond vertrek ik naar Rapa Nui (Paaseiland).

Woensdag 13 april.
Na het ontbijt een nog een gezellige babbel met de enige werkster van de hostel en drie andere gasten. Mijn koffers ingepakt en in de locker gedaan. Naar het internet café om mijn boeking te kijken of het is geaccepteerd. Geen reactie van de hostel in Rapa Nui. Balen. Het is half elf.
Ik ga nog het eiland Tahiti over naar drie watervallen en bij een ervan kan ik zwemmen. Dus zwembroek mee. Het blijkt een busreis van 50 minuten te zijn dan ben ik twee derde van het eiland om. Het bordje geeft al aan waar ik zijn moet maar het is nog 1 km lopen in de hitte van 32 C. Hier zie ik een totaal ander beeld van Tahiti. Veel sloop auto’s of afval die langs de weg gedumpt worden. Nota bene langs een toeristische attractie. Onbegrijpelijk. Ook zie ik een vrucht op een Nanka (jack Fruit) lijkend maar het is rond en wordt als groente gebruikt. Wie weet de Indonesische naam nog. Ik weet het niet meer.
Erg bezweet begin ik aan de wandeling langs de drie Cascades (watervallen). Nou de eerste ben ik na een paar foto’s maar doorgelopen. Een verliefd stel probeert er nog allerlei romantische foto’s van te maken. Volgens mij heeft hij zijn camera pas gisteren gekocht. Wat een indruk probeert hij te maken zeg. Maar ja eerlijk is eerlijk, ik zou het zelfde gedaan hebben. Vroeger dan he.
Volgens het bordje is het nog 20 minuten doorlopen naar de volgende. Maar er staat niet bij dat je veel moet klimmen en afdalen. Geen mooie trappen maar losse stenen en soms met de hand afgegraven paden. Zo lijkt het in ieder geval. Donderju het is soms te veel voor bruintje en ook nog op leeftijd. Maar ja, gehaald.
Na wat foto’s gelijk maar gaan zwemmen. Het water is koud. Komt goed uit na al het zweet werk.
Een vriendelijke moeder is bereid nog wat foto’s te maken van me. Ik voel me even in Hawaii in de film van Elvis.(nou dat is een ouwe zeg, de kinderen kennen het niet eens)
lekker afgekoeld uitgerust en zwembroek maar ergens achter een paar stenen gewisseld. Er valt toch niet veel te zien. In de zon is het zelfs na een half uur droog. Ik zit twee spelende kinderen en hun ouders te observeren en we zien een tiental alen denk ik. Ze zwemmen tussen de kinderen door. Ze ruiken brood en de kinderen geven hun stukjes brood. Nou ik weet niet of ik zou hebben gezwommen als ik de alen eerst heb gezien. Ze zijn er veel en zien mijns inziens toch nog wat heavy uit. Zie de plaatjes. Die van Waai lijken mij toch vriendelijker.
Na de cascades is het plan om door te gaan naar het museum van Gaudi. Dat is een driekwartier verder met de bus. Maar na ruim 1,5 uur wachten besluit ik maar terug te gaan. Te veel risico’s als ik vanavond moet vliegen. Maar ook de andere kant is er na drie kwartier geen bus. Dan maar liften. Ook niet veel kansen zeg. Een vader die zijn jongens van het surfen ophaalt en me al ziet staan, neemt me mee terug naar Papeete. Weer even naar het internet voor de check van mijn booking. Helaas. Rond 18 uur maar gegeten op de foodcourt en teruggelopen. Gedoucht, de koffers nog verder herverdeeld, te zwaar. Afscheid nemen en op weg naar het vliegveld. Na precies drie weken neem ik afscheid van Frans Polynesië. Erg weemoedig wordt ik ervan.
De controle is erg streng en dus duurt het heel lang. Alle cabin bagage kijken ze helemaal na.
Ik vlieg een B.767 voor het eerst met LAN air. Een Peruaanse maatschappij die hier heel vliegbestemmingen heeft in Zuid Amerika en in de omgeving. Kan niet slapen en kijk naar twee films om de tijd door te komen.