Van Raiatea naar Bora Bora

Even vooraf:
Er is iemand die reageert met Suckers.
Het blijkt iemand te zijn die op alle sites het zelfde reageert.
Ze zijn bezig hem te achterhalen. Niets van aantrekken.

Tahiti – Bora Bora eiland.

Dinsdag 5 april.
Van Raiatea naar Bora Bora.
Om 7 uur opgestaan, ontbijten en later komen de twee Tahitiaanse jongens erbij, nog gezellig over en weer bevraagd over wat en hoe van het werk en van het leven,over je zelf etc.
Gedoucht en ingepakt. Uitgecheckt en op naar het vliegveld.
Na het inchecken heb ik genoten wat er allemaal op dit kleine knusse vliegveld gebeurt. Ik mag een paar foto’s maken. Ik vraag het in het Frans en sluit af in het Engels om te laten merken dat ik niet van hier ben. Tot op heden zeggen ze allemaal heel spontaan ja. Ze gaan er ook voor poseren dat is wel een nadeel. Maar ik wil geen foto’s maken zonder toestemming. En ook niet dat ze te lang moeten poseren. Het is een vlucht van 15 min. Ik zit aan de goede kant (navraag aan de stewardess) van het vliegtuig en krijg Bora Bora goed in beeld. Bora Bora is vanuit de lucht al echt geweldig. Bij aankomst heb ik al spijt van dat ik maar twee dagen heb geboekt. Dit komt omdat ik op Papeete te horen krijg dat het erg toeristisch is. Maar hier amper een toerist te bekennen. Behalve 4 fietsers. Ik wordt opgehaald door een Tahitiaanse, Rosina, een vlotte dame in de 70. Zij is de eigenaresse van de pension. Ik vertel haar dat ik blij ben nu eens in een Tahitiaanse pension te mogen verblijven. Zij zegt dan dat ze blij is een donkere persoon uit het buitenland als gast te hebben, voor het eerst zegt ze. Ik vertel haar dat ik spijt heb dat ik maar twee dagen heb geboekt. “De toeristen zitten allemaal in de hotels op de eilanden” zegt Rosina. Ze bood mij 1 uur het eiland rond te rijden omdat ik weinig tijd heb op Bora Bora. “It ‘s free and maybe you come back” zegt ze mij belerend aankijkend. Zo van: twee dagen is echt te weinig manneke. Het is mooi wat er allemaal te zien is van het eiland. Vooral de water schakeringen is geweldig. Dit verdient het certificaat: Azuur blauw of turquoise. Ik zie maar 5 kleuren blauw maar volgens Rosina zijn er 13 kleuren blauw op het water. De Dorms zitten vol dus krijg ik een twee persoons kamer met douch en toilet. Het is wel iets duurder. Er wordt niet apart gekookt we eten gezamenlijk met het gezin. Ik betaal er ook voor.
Ondanks dat in de prijs alleen ontbijt en diner is inbegrepen nodigt ze me toch uit voor een lunch. Dat sla ik niet over. Haar drie mooie kleindochters helpen haar. Het is een klein gezellig familie bedrijf. Goed toeven hier. Nee ……. Niet alleen wegens de mooie kleindochters.
Na de lunch de was gedaan en even liggen, best moe, te vroeg op.
In de namiddag een flink eind gewandeld en ik kom langs een bar restaurant Bloody Mary. Dit wordt door heel veel beroemdheden bezocht. Al hun namen staan op 2 borden buiten als een reclame om toch naar binnen te gaan. Ik ga naar binnen omdat ik dorst heb. Het is niet duur maar geweldig mooi en echt gezellig ingericht met strandzand op de vloer. Ken ik al van Fiji. Ik wil hier best dineren maar niet in mijn eentje. Na enkele drankjes naar buiten voor de zonsondergang. Daar moet ik de tijd voor nemen. De zon verdwijnt achter de bergen maar de zonsondergang blijft altijd mooi. Een zekere hobby van me.
Terug naar de hostel, eerst maar douchen van de flinke wandeling. Het diner is een familie gebeuren. Ik zit daar met 3 andere gasten en opa en oma en 3 kleinkinderen. Leuke foto’s levert dit op.
Om 21.30 u is iedereen al naar bed. Dus ga ik maar naar mijn kamer.

Woensdag 6 april.
Om 7 uur gaat de wekker. Vroeg ontbijten. Ik ga met een tour per boot het eiland rond. We beginnen met het uitzoeken van de snorkel spullen. Dat is voor mij een lastige wegens mijn snor. Maar de juffrouw doet moeilijk en verzekert mij dat het in orde komt. Ondanks mijn bedenkingen heb ik het maar geaccepteerd. We beginnen de tour met na 500 meter te gaan snorkelen. Het is een mooie plek al is Octopus op Waya eiland in Fiji mooier om te snorkelen. Er zijn betere plekken op Bora Bora heb ik me al laten vertellen. Bij het snorkelen gaat het mis de bril blijft lekken wat ik er ook aan doe. Ik heb een paar keer met daar boven in de hemel in fikse bewoordingen gesproken. Jullie begrijpen me wel. De gids ruilt haar bril met die van mij voor de volgende plek. We zouden gaan duiken maar er heeft niemand zich ingeschreven, per ongeluk ik ook niet door Rosina. Dus zijn we verderop maar bij het voederen van de haaien gaan snorkelen. Dit lijkt een beetje eng maar bijna iedereen zit in het water. Als ze gegeten hebben zijn ze niet meer in jou geïnteresseerd Dat is best leuk vooral de vele gekleurde vissen die ook om je heen zwemmen. Vervolgens zijn we voor een lunch op een eiland zonder bergen, een Motu, aangemeerd. Terwijl we aan het zwemmen en snorkelen zijn, zijn de 3 medewerkers aan het BBQ’en en voorbereidingen o.a. de mandjes aan het vlechten, 25 in totaal. De lunch is ook gezellig. Na de lunch een afwisseling van dansen eerst de vrouwen daarna de mannen. We varen het eiland rond en het duurt bijna 2 uur. Op drie kwart van het rondje gaan we naar de reef en zwemmen dan met Roggen. Je kunt ze aaien, glibberig en eng zijn de lange staarten. De beroemde Australiër Steve Erwin is door een giftige pijlstaart rog gedood. Maar deze Roggen doen niemand kwaad. Het is een leuke happening en je moet voorzichtig zijn dat je niet op een Rog trapt want ze zitten veelal over de zandige bodem te zwemmen. Door de scherpe stukje afgebroken koralen is het soms pijnlijk met je blote voeten in te staan. Een waterschoen is beter. Vergeten. Dom. Door gevaren naar het startpunt, eindpunt.
Na te zijn afgezet bij de pension, gelijk de natte kleding gespoeld en opgehangen. Gedoucht en even op de laptop. Bij het eten vroeg Rosina wie er mee wil naar een Tahitiaanse dans voorstelling, het is gratis. Nou dat hoef je mij geen twee keer te vragen. Met z’n achten zijn we gegaan. De verlichting op het toneel is niet goed waardoor het wat donker is. Dus lastig voor de foto’s en de video’s. Maar toch een paar leuke shots kunnen maken.
Een leuke dag en morgen weer om 8 uur op weg naar de pendelboot die ons naar het vliegveld brengt. Het vliegveld zit op een eiland en alleen per pendelboot, Shuttle, te bereiken. Dan naar Rangiroa op de Tuamotu eilanden, een vlucht van ruim 1 uur.

Opmerkingen:
• De stranden zijn niet veel op het grote eiland. Slecht 4 is mij verteld. De stranden zitten op de eilandjes aan de buitenkant van de Lagoon. Waar al die grote dure hotels op het water zijn.
• Bora Bora heeft maar één Passe, een grote doorgang, in het Reef voor de grote schepen en de verbinding met de zee.
• Ik heb sinds Fiji veel portretten genomen van allerlei mensen. Maar om een beter overzicht te geven heb ik ze allemaal in reisvolgorde achterelkaar gezet. Nu lijkt het opeens veel.
• Bora Bora heeft sinds 1999 van de Europese Commissie een erkenning gekregen voor de Pavillon Bleu D’Europe. Het is het enige eiland in de Pacific die dit heeft gekregen. Zie foto 19.
Ik heb dit geprobeerd weer te geven in de vele foto’s met kleuren blauw die het water heeft.
• Er zijn enorm veel internationale acteurs en artiesten die Bora Bora aandoen. En velen hebben zelfs een bungalow gekocht op het water of tegen de heuvels. Er is een bedrijf met 10 personeels leden die dit moet onderhouden etc.
• Van drukte op het eiland merk je er niets van. De meeste toeristen zitten in de hotels op de Motu’s en gaan zelden naar het eiland zelf.