Moorea eiland

Tahiti – eiland Moorea

Maandag 28 maart
Ik ben om 08 uur naar het vliegveld gebracht. Het inchecken duurde nog geen 5 min voor één rugzak met 8,7 kilo aan bagage. Thee en croissantjes gehaald en in de wachtkamer relaxen. Precies om 9.45 boarden. We lopen zo’n 20 m over het platform en binnen 10 min hebben we een instructie en zitten we in de lucht. En een kwartier later zijn we geland in Moorea en zitten precies om 10 uur in de aankomst hal. Een fluitje van een cent. In de lucht heb ik leuke foto’s gemaakt van Moorea. Het is goed te zien dat een reef rondom het eiland is. Het heeft nog wel 10 ingangen waar boten in kunnen. En één ingang kunnen de grote Ferry schepen naar binnen. Ik ga naar Mark’s Place. Hij haalt me op en de reis is een rond tour op zich. Een mooi eiland geen horizon vervuiling door de hoogspanningskabels en palen. Mark vertelt dat hij heel veel gereisd en 30 jaar geleden als timmerman/ bankwerker hier op vakantie komt vanuit Amerika. En hij is er sindsdien niet meer weggeweest. Liefde voor het eiland en de bevolking. Als timmerman heeft hij zijn Lodge en bungalows zelf gebouwd en doet ook alle reparaties zelf. Hij krijgt hulp van nog een Amerikaan die nu hier verblijft op kosten van zijn arbeid. Ik mag in mijn eentje in de bungalow. Man wat een groot gebouw voor 8 personen. Ik zwem daar helemaal alleen in. Een groot tuin aan de voorkant waar iedereen op uitkomt en een barbecue. Aan de achterzijde zijn de twee douches en twee toiletten en niet helemaal afgesloten gezien de warmte. En ik heb vrij en snel internet op Wi-Fi. Dus vanaf mijn kamer zit ik te internetten. Zelf koken en boodschappen doen. Heb ik al lang niet meer gedaan. Ik mag een fiets gebruiken en verderop de supermarkt lichter gemaakt. Zo ook mijn portemonnee.
In de middag besluit ik een rondje te fietsen in de omgeving. Nou het wordt gelijk 9 km heen en toen moet ik weer terug. Onderweg nog de zonsondergang op foto gezet. Heel mooie bezigheid is dat en niet even, ik ben een half uur bezig. Een tik van me. Verder fietsend kom ik in de middel of nowhere een pizzeria tegen. Nu nog niet druk vertelt de pizzabakker. Maar straks loopt het storm. Mensen bestellen per telefoon of komen langs. Er is in 20 km geen restaurant of bar te bekennen. Alleen een Pizzeria. Gezellig daar gegeten en inderdaad het stroomt vol aan de bar. De oven wordt nog op houtskool gestookt. ”Originale” zegt de pizzabakker. In Frankrijk is hij ook bakker en 20 jaar geleden naar Tahiti voor vakantie en is ook hij niet meer weggegaan. Getrouwd met een Tahitiaanse en opent een Pizzeria. Gezellige babbel met de Pizzabakker, zijn vrouw en een aantal bezoekers. Bij het naar buiten gaan maak ik kennis met een nieuw fenomeen in Tahiti, met iets wat ik heel lang niet meer heb meegemaakt. Ik fiets zonderlicht en er is geen straat verlichting. De woningen hebben hier en daar hun verlichting aan. Maar de woningen staan niet aan elkaar geschakeld. Ongeveer 50 – 100 m een woning langs de weg. Dus in het echt pikkedonker naar huis fietsen. Dat is nog ruim 3 km zoeken met je ogen en af en toe geluk als er een auto langs komt die even laat zien hoe de weg loopt. Een keer zag ik de kromming niet en fiets rechtdoor en beland ik in het gras langs de weg.
In de reacties van lezers staan vaak: pas goed op je zelf; wees voorzichtig; take care; etc. Daar moet ik echt even aan denken. Ik was niet bang voor beroving maar in de greppel terecht komen en wat onbekend wat daarna komt. Afijn, ik ben goed thuis gekomen, vol zweet want het is nog 28 C. Douchen en een film kijken die ik in Fiji gekocht heb. Om 23 uur naar bed want er is geen kip op straat en het is pikkedonker. Hier zeggen ze niet: ‘It is dark” nee ze hebben het over ” It is black”. Dit heb ik al heel lang, sinds Filipijnen 1975 en Itawaka 1989, niet meer meegemaakt.

Dinsdag 29 maart.
Na een eenvoudig maar goed ontbijt even op het internet en daarna met de fiets rondje eiland. Zwemmen in de lagune op zoek naar Mantra’s. Maar zonder snorkel is het wat lastig. Je kunt ze aaien zeggen ze. Verder gefietst en mijn zwembroek is helemaal droog als ik terug ben in de bungalow. Na het douchen van vermoeidheid even gaan liggen. Nou ik schrik om 18 uur wakker. Snel een pak mie gegeten. Lekker handig die pakjes. Om 20 uur opgehaald naar een voorstelling van Tahitiaanse dansen. Alweerrrr….. Ja alweer ik kan er geen genoeg van krijgen. Zo mooi, over een paar maanden kan het niet meer. Het wordt gehouden in de TIKI Village, een bungalow hotel. Echt mooi aan het strand. De voorstelling heeft gelijkenissen met de vorige en gelukkig ook weer anders. Ik vind de vorige meer tempo hebben en wat professioneler uitzien. Hier spelen ze veel met hun hart. Je moet cocktails bestellen voor minder doen ze het niet. De tweede is gratis. Nou de twee Pinacolades smaken wel, maar helemaal helder ben ik nou ook weer niet. Ze brengen ons terug en bij aankomst douchen en in bed ditmaal oorzaak: drank. Is te lang geleden met al die cocktails.

Woensdag 30 maart.
in de ochtend een stukje gelopen om de alcohol er uit te zweten. Douchen en een kleine was gedaan.
In de zon is het na een uur droog. Ik wil met een motorboot de lagune op foto’s maken en daar zwemmen met de mantra’s. Maar moet ongeveer 14 km fietsen. Ze komen je niet halen. Ik ben maar alleen. Na ruim 15 km en bijna 2 uur fietsen kom ik bij het hotel aan. “Nee meneer u heeft niet gereserveerd” nou in mijn beste Frans heb ik zo goed mogelijk laten merken dat ik kwaad ben. Bij de tweede is die vol. Merdre. Bij de derde zijn er onvoldoende passagiers om uit te varen. Ze verwijzen me naar een individuele huur zonder begeleider/ bootsman. Daar aangekomen is de verhuurder naar huis met een bord: “wegens veel wind gesloten” Nou ja. Dus dan maar zwemmen. Naar het strand daar zijn een tiental Kite-surfers bezig. Ze vragen me of ik verderop wil gaan. “Make my day”. Ik ben wel gegaan voor mijn eigen veiligheid. Maar echt happy ben ik niet. Na het zwemmen en echt mantra’s gezien helaas niet kunnen aanraken, geen snorkel en zie niet waar ze precies zijn. Dan nog de inmiddels 14 km terug. Bek af. Een brommer om een lift gevraagd en gekregen, lief van hem om zo’n oude man voort te duwen tot aan de Pizzeria 8 km verder op. Weer gezellig met de eigenaar Daniel en zijn vrouw en wat bezoekers gepraat. Na de Pizzeria onderweg nog een zonsondergang. Dat laat ik niet zomaar gaan. Mooie foto’s. Gedoucht en de koffer al grotendeels ingepakt. Internet om mijn verhaal af te maken.
Slapen morgen weer vertrekken naar volgende eiland Huahine, 35 min verderop met vliegtuig.

Opmerkingen
- Er zijn geen bovengrondse hoogspanningskabels op het eiland. Uniek. Geen horizon vervuiling.
- Ook hier spreken ze haast geen Engels net als in Frankrijk. Engels is een keuze taal.
Het is een voordeel nu kan ik mijn Frans op te halen. Dat gaat wel. Natuurlijk niet zo goed zoals zij die het dagelijks spreken.
- Ze verbranden veel groen droog gebladerte en ander brandbaar afval. Flessen, plastic etc. wordt
separaat opgehaald.
- Ze houden de zee, de lagune, mooi schoon.
- Het eiland is 70 km rond over de weg. Rechtsom telt het op tot km 35 en daarna telt het af tot nul bij het vliegveld.
- Niet overal zijn stranden. Soms belemmert de rotsen een mogelijkheid voor een strand vorming.
- Geweldig is het te zien dat binnen de lagune het water heerlijk rustig kabbelend is. Op de reef zie je de golven er op stuk slaan. Mooi gezicht.