Tweede keer Nadi

Fiji – Nadi tweede keer.

Maandag 21 maart.
Aankomst Nadi gisteren voor de tweede keer is al heel vertrouwelijk. De hostel, de mensen, de kok de bediening, de omgeving. Het enige wat is veranderd is het menu. Per week wordt het gewisseld net als in de andere resorts. We beginnen de dag met verhuizen. We weten dat we maar een dag in deze kamer kunnen verblijven. We gaan naar een 3 kamer Dorm waar we één bed ongemoeid mogen laten. We hebben geen plannen vandaag en besluiten om de stad in te gaan. Naar een kleermaker of een reparateur voor mijn laptop tas. Tijden de reis van Octopus naar Nadi is de verbindings naad kapot gegaan. Ik kon nog net de laptop vast grijpen anders verdwijnt het in de oceaan. De tas is nog geen 4 maanden oud en een speciale Samsonite sterke tas voor veelvuldig gebruik. Nou het laatste woord is hierover nog niet gesproken. Bij thuiskomst zal ik Mediamarkt een hartig woordje toespreken. Ook mijn foto tas is wat stuk gegaan. Ik blijf achter een stoel haken. Beide spullen zijn gemaakt bij een schoenen winkel die grote naalden hebben om door het leer heen te prikken. Het kost een…… hebbekrats. In de stad geluncht en ik koop een CD met muziek van Fiji. Ik kan het niet laten en koop nog een paar Fiji T-Shirts voor de meisjes. Nico heeft ook nog wat laatste inkopen gedaan, morgen vertrekt hij naar Hong Kong voor 5 dagen en vervolgens naar huis.
Terug in de hostel werk ik nog aan mijn reisverslag heerlijk aan het zwembad. Voor het diner drinken we nog Cava, het is de laatste avond van Nico. En na het diner zingen Nico (met gitaar) en ik drie liederen, dit in het kader van 60 jaar Molukkers in Nederland. Wij zijn er fysiek niet bij in de dienst vanavond. Maar door het 11 uur tijdverschil zingen we de liederen als ode aan onze ouders. Wij kennen samen niet veel tekst maar deze drie wel. We beginnen met ‘Gandong e’. Twee stemmig is heel leuk en om in te komen. Tweede lied is voor mijn vader. ´Ombak putih putih´. Hij zong het elke dag vooral als we bij hem zijn en ook op de Molukken. Natuurlijk is het ook voor moeder. Het derde lied is ‘Beta berlajar jauh’. Voor alle ouders die ver weg zijn gegaan van hun vaderland en overlijden uiteindelijk in Nederland. Tevens zijn wij zelf nu ook ver weg.
Later een mail en sms ontvangen dat de herdenkingsdienst erg mooi is en vele emoties heeft losgemaakt. Mijn dochter Hannah een kaarsje voor haar moeder aangestoken. En zus Iette een gedicht voorgelezen die zij heeft gemaakt. Wat ik hoopte dat zij doen heeft zij gedaan. Geweldig. Ik heb het per mail ontvangen, ook ik kan mijn ogen niet droog houden. Nou ben ik al een emotioneel persoon. Nico gaat zijn tas inpakken en ik maak nog het verhaal op de laptop af.

Dinsdag 22 maart.
Weer de stad Nadi ingegaan, Nico wat boodschappen en een verandering aan zijn rugtas zodat zijn gsm erin kan. Ik ga naar de Airport afdeling Cargo en informeer naar de mogelijkheden en kosten om wat cargo naar huis te sturen. Ik wil wat gewicht naar huis sturen ik heb er te veel. Terug in de hostel heb ik mijn koffer wat lichter gemaakt en in de doos tbv air cargo. Na het schudden van vele handen gaan Nico en ik samen naar de airport. Nico inchecken en in cargo versturen. 7 kilo is verstuurd. Ellen moet het alleen nog van Schiphol ophalen, ik zal een email met gegevens versturen. Ga vervolgens naar Nico voor ons afscheid. Daar zie ik hem heel boos zitten!!!!???##$$@@&&* De vlucht is twee uur vertraagd wegens machine storing. G…… FQ…..Dus zijn vlucht naar Hong Kong zal hij missen. Want er is maar één uur ruimte in Melbourne. “Heb ik weer” komt er boos uit. “Mijn zoveelste schade claim ga ik indienen” komt er tanden knarsend en hoofdschuddend uit. Wachten heeft geen zin want hij gaat pas na acht uur in de avond. In de hostel het nieuws verteld. Ze leven met hem mee. Een aantal hebben dergelijke verhalen. Zeker als je zoveel reist dan overkomt het je een keer. Ik moet zelf even afkloppen. Ik heb mijn 2 kamer genoten verteld dat ik morgenochtend vroeg wegga. Dus mogelijk worden ze wakker van me. “Nice to know Max, before I start thinking of burglars in the room”. Het diner is erg gezellig met een paar nieuwe mensen erbij en dus ook nieuwe verhalen en belevenissen. Ik krijg later in de nacht het bericht dat Nico op Melbourne in Hilton Melbourne Airport slaapt en morgen naar Hong Kong vertrekt.

Woensdag 23 maart
Ik spreek met Ralf de Duitse jongen af dat we in de middag de stad in gaan voor wat Sight Seeing. Anderen zijn gaan zwemmen in zee of in het zwembad. We beginnen met een uitgebreide lunch. We bestellen samen een Fijiaans vis gerecht, twee verschillende. Alleen die van Ralf is een soort soep achtig gerecht. Dat lust hij niet en vraagt het volgende aan de serveerster: “Madame I order Fish, where is the Fish? De jongedame heel serieus: “It is swimming cann’t you see it” Ik kom niet meer bij van het lachen. Ralf besluit het maar op te eten ipv een nieuwe te bestellen wat hij eerst wil. We zijn naar de groeten, fruit en vismarkt gegaan. Net Mardika op Ambon maar dan schoner en geen stank. Erg leuke foto’s gemaakt. De mensen vinden het zelf leuk om op de foto te gaan. Er is er één die aan Ralf vroeg om het op te sturen en geeft zijn adres aan Ralf. Verderop heeft Ralf het in een fotowinkel uitgeprint en af gegeven. De man kinds zo blij. Ook de markt straat van Fiji kunstwerken vereren wij met een bezoek. Dat is ook even lachen zeg. Ralf krijgt een paar mooie kralen en de verkoper zei: “This is real Fijian art”. Ralf; “That is not true”. En liet aan de achterkant van het label zien: Made in China. De verkoper niet van zijn stuk te brengen zegt dan: “ Yes, we have many China people in Fiji” Nou … is dit lachen of niet. Geweldig.
We eindigen onze tour met een bezoek aan de grootste Hindi Tempel in Nadi. Erg mooi en met veel kleuren. We moeten onze stemming even terug brengen. Dit is heel serieus en sereen allemaal. Er wordt een klein bedrag gevraagd. En alleen foto’s van buiten maken. Eenmaal de trap op gaat de camera in de tas. Is niet toegestaan. In het heilige middenstuk zijn alleen gelovigen toegestaan. Kunnen we ons in vinden en blijven er om heen staan.
Terug in de Blue Water Lodge hebben een laatste avond aan het diner. Ik heb op de markt 2 ananas gekocht en heb die op mijn speciale manier gesneden en aan de gasten opgediend. Mijn specialiteit. Kan het niet laten. Er gaan 5 mensen weg dus proberen we iets leuks te doen. Maar velen zijn te moe en gaan vroeg naar ben.

Donderdag 24 maart
De wekker gaat om 05.30 uur. Ik heb alle spullen naar beneden gebracht en daar de rest in gepakt. Het is echter al 22 graden C en je zweet je te pokken. De taxi is precies op tijd om 06 uur. Ik maakte een grapje door “no Fiji time “ te zeggen. (geen djam karet dus.) Hij moet erg lachen. “No, not with tourists” zei hij. Op de airport aangekomen is de bagage weer herverdeeld. Er zit nog te veel in de koffer, teruggebracht naar 22 Kilo. Maar bij de boarding doen ze opeens moeilijk over mijn twee bagage stukken en niet over het gewicht. Ik moet dus één cabin bagage weer inchecken in de bagage ruimte, dus bijbetalen. Ik ben niet de enige gelukkig. Een enorme gemopper en ook gescheld van passagiers. Ik zag dat er één zijn portemonnee trekt en mag doorlopen. Ik trok met veel tegenzin $20 Fiji dollars en mag met moeite ook doorlopen. Zeker te weinig. “ouwe gierigaard zullen ze wel denken”, nou bekijk het maar. Ik wilde niet maar heb geen zin meer in allerlei discussie en terug de hal in en weer in de rij. Conclusie: Voor het Indonesië systeem zijn mensen erg gevoelig. Insiders weten wat ik bedoel.
In het vliegtuig eindelijk achterover zitten en de vlucht is 3.15 uur naar Auckland. Na het ontbijt toch uiteindelijk van vermoeidheid in slaap gevallen.
In Auckland 3 uur wachten en ga maar achter de laptop het verhaal af maken. Maar wil wat drinken halen. Lastig als je geen Nieuw Zeeland dollars heb. Dan maar 15 Fiji dollars gewisseld precies voor een klein hapje.
In het vliegtuig nu een A340 Airbus. Met achter iedere stoel een monitor, blijkt dat de crew het video programma niet kan resetten. Na 45 min. Wachten dan maar alleen maar muziek luisteren. Na het eten nog wat met de Tahitiaanse buren zitten kletsen. Aan de andere kant van me zitten Amerikanen, de meeste trouwens in het vliegtuig, die op weg zijn naar Los Angeles, de stad van de engelen. Daar nog wat ervaringen van Nieuw Zeeland en Fiji mee uitgewisseld. De vlucht duurt 5.30 uur naar Papeete en de Amerikanen moeten nog 10 uur naar de Engelen stad. Tijdens de vlucht nog vervelende turbulentie met een paar vrije vallen, dat is schrikken. De landing was erg goed.
In de hal staan twee geweldig zingende muzikanten met gitaar en ukelele. In rok natuurlijk, de traditionele kledij voor mannen ook in Tahiti. Van twee Tahitiaanse schoonheden krijgen we bloemetjes voor in het haar. Daar wil ik het altijd van aannemen maar in het haar? Nou dat is voor mij niet mogelijk. Tenzij ik het met tandpasta of anti jeuk gel vastplakt aan mijn oren. Dan maar aan mijn Australische hoed geklemd.

Na Fiji zijn we de datum grens gepasseerd en oostelijk ga je één dag terug. Het is nu woensdagavond. Ik vertrek vanmorgen donderdag ochtend om 06 uur en kom woensdag om 21.30 uur aan. Dus is het niet donderdagavond nu.
En ik heb 11 uur tijdverschil. Met andere woorden. Tot en met Fiji heb ik steeds de tijd eerder dan Nederland. Als ik de ochtend heb dan is Nederland avond de dag ervoor. Als ik de avond heb dan is Nederland in de zelfde ochtend. Maar nu is het precies andersom. Ik ben nu later. Het is nu bij mij avond en jullie zitten in de ochtend van de volgende dag.
Hallo…..Is het aaalllleeemmmaalll nog te volgen??????

Fiji, de mensen, hun geschiedenis, eten, hun leefstijl geweldig. Het land, een geweldige eilanden groep. Maar 4 ervan gezien en er is nog zoveel moois. De oostelijke eilanden bewaar ik voor de volgende keer.

Vinaka Vakaleu.