van Korovou naar Waya eiland, Octopus Resort

Waya – Octopus Resort

Woensdag 16 maart.
Acht uur aan het ontbijt. De tas verder ingepakt. Ik heb nog wat in het zwembad gezwommen en op de laptop nog wat aan de verslagen gewerkt.
Nico heeft nog gekajakt. Erg zwaar als je geen geoefende kajakker bent. Tegen 12 uur komt Nico terug en na het douchen zijn we gaan lunchen. Om twee uur vertrekken we met de cruiser richting Waya eiland, Octopus Resort. Volgens velen een van de beste, mooiste, en veel te beleven omgeving.

Om half vier komen we bij Octopus aan. Leuk muzikaal gezelschap die ons zingend opwacht. Een mooi resort met zwembad, helder water die dagelijks wordt gecontroleerd. Een groot bar en restaurant met een vloer van zand strand. Vele zitjes zowel rond het zwembad als aan de zijkant. Langs het strand zijn vele lig- en strand stoelen. Tussen de vele palm bomen allemaal de klassieke hangmatten, veel al bezet. Aan één kant van het zwembad zijn ligbedden aan elkaar geschakeld, dus net een enorm lang bed lijkend. Langs de bar is een volleybal veld waardoor de hele bar mee kan kijken. Voor het strand is er binnen 120 m een fantastisch koraal gebied. Vele gekleurde vissen en zelfs kleine haaien rond de kaap is ons verteld. Onbekend welk type het is. Op de koralen heb ik geen Nemo gezien. Maar die schijnt er wel te zijn. Je kunt even buiten de baai, om de kaap duiken met nog meer mooie diepe kleurige koralen. We besluiten om een dag langer hier te blijven en hebben geluk dat dit mogelijk is zonder te hoeven verhuizen.

Voor het diner zijn alle nieuwe mensen uitgenodigd om Cava te drinken. Een typisch Fijian drink. Daarna een gezellig diner met zoveel (ca 80) internationale mensen bij elkaar die maar een taal spreken. De ene gaat het wat makkelijker af dan de ander. Met op de achtergrond Fiji muziek met gitaar en ukelele. Na het diner hebben we een kampvuur met live Fiji muziek/ band. Dat is erg gezellig zeker als je ook drank in de Coconut bar op het strand van alles kunt bestellen.
Van vermoeidheid duiken we rond middernacht in bed.

Donderdag 17 maart
Na het ontbijt gelijk eerst de was gedaan met de hand want er is geen machine. (Ik denk aan de tijd in het kamp.) De machine wordt alleen gebruikt door het personeel om de Resort laundry te doen. We hebben ingeschreven voor een wandeling naar the Village Nalauwaki. Ik denk dat is verderop langs het strand. Nou mooi niet. Het is een vrij stevige steile klim de heuvel op. Voordeel is dat ze een stenen trap hebben aangelegd. Op de top is het even uitrusten en genieten van een mooi uitzicht aan weerszijden van het eiland. Naar beneden is gelukkig een lange slinger afdaling maar langs allerlei boomstammen en rotsen. Uitkijken dat je niet struikelt dan lig je daar beneden tussen de tjitjaks.

In het dorp krijgen we een rondleiding; de Village telt ongeveer 330 inwoners en heeft een Chief die per 3 jaar wordt gekozen. Functioneert die niet dan vindt er een verkiezing plaats op verzoek van het dorp. Er is een groot Zonnecollector die door de Resort is geschonken tbv de straat verlichting. Tevens hebben ze een grote schotelantenne die door de Resort bezoekers bij elkaar is gespaard. Verder zijn de grote gebouwen hier en daar geschilderd maar de meeste moeten nog. De rondleiding eindigt bij de voorschool, de Kindergarten onze groep 1 en 2. Leuk is het om te zien en te horen dat de kinderen op deze kleeftijd al Engels leren. Dat is fantastisch. Onderzoeken hebben al uitgewezen dat je kinderen op jonge leeftijd makkelijk veel talen kunt leren. Hier wordt het eenvoudig toegepast. De school is een nieuw gebouwd met giften van bezoekers van de Resort. Na de Kindergarten gaan de kinderen naar de lagere school in een ander dorp. Daar gaan zij intern (kost school). De kostschool is een groot complex voor 6 dorpen uit de omgeving. De kinderen komen aan op zondag middag en gaan vrijdag middag naar huis. Het transport is per boot. Na de rondleiding zitten een aantal vrouwen met hun zelf gemaakte kralen en snuisterijen langs de route in het veld. Je koopt er altijd wel wat en het zijn leuke dingetjes. Ieder loopt op eigen gelegenheid weer terug. Nico en ik zijn door een paar bewoners aangesproken en vragen of we even willen blijven. De eerste vraag is waar we vandaan komen. Ze denken dat we uit Fiji komen. Na een uitleg met tekening op de grond dat we allemaal tot Melanesië behoren geeft hun een vrolijke stemming.

De terugweg blijft een zware klim. Dus een douche en het zwembad in tot aan de lunch. In de middag lang gesnorkeld slechts 100 m uit de kust. Geweldig mooi. Er is ook druk snorkel verkeer. Bij het snorkelen duik ik altijd nog even naar beneden naar de enorme grote koraal schalen en daaronder zie je veel gekleurde vissen. Naar boven is het altijd leuk om een walvis na te doen door al het water in de luchtpijp uit te blazen. Bij de kaap is het inderdaad ook mooi met ander soortige koralen.
Na het diner is er een Quiz waarbij de groepen worden gevormd door de tafels waar je zit. Nou dat is lachen. Ik weet wel aardig wat. Maar de muziek vragen dat is waardeloos. Sommige hoor je alleen 4 tonen en moet je raden wat de titel is en de naam van de groep. Ook moet je een voorstelling per tafel verzinnen, dus de hele groep en de jury bepaalt het cijfer. Nou we scoren niets dus, we worden 5de van de 9 groepen.

Vrijdag 18 maart.
In de ochtend hebben we gesnorkeld maar ik ben naar de andere kant van het strand gegaan op zoek naar een grote blauwe vis, de Napoleon. Die kun je aanraken. Gisteren is die daar gesignaleerd door een aantal snorkelaars. Niet gezien nu, jammer. We hebben volleybal gespeeld maar niet lang want het zand is zo heet dat we er last van hebben en zijn gestopt. Een boot vol 40 school kinderen komt aan. Ze gaan op weekend.
Na de lunch ben ik bij het underground cooking, the Lovo, geweest. Dat is een Fiji manier van het koken van vlees en vis.
Er wordt een ondiep gat van 15 cm diep gegraven waar een groot vierkant bak van 1 bij 1 meter en 15 cm hoog in past. Dan wordt er hout overheen gedaan en heel veel keien er overheen. Het geheel wordt aangestoken en gewacht tot al het hout is opgebrand, ca 1 uur. De keien blijven over en die zijn enorm heet. Er wordt een grofmazig ijzeren rooster overheen gedaan en wordt de schillen van de bast van de bananen boom op het rooster gedaan. Vervolgens al het vlees, in zelf geweven mandjes van palm bladeren, er op gedaan. Dan al het vis in bananenbladeren en of zilverfolie. De palm bladeren gaan er eerst overheen voor het door tochten van de warmte dan de bananen bladeren voor het afdichten van de warmte. Als laatste gaat over de boven kant een plastic zeil. Voorheen is dit alleen maar bananen bladeren maar om eco redenen is dit zeil geworden. Tenslotte gaat er zandstrand eroverheen tot het helemaal is afgedekt. Dit moet 2 uur door sudderen.

Er komt een nieuwe groep binnen en ik heb een shirt van Joe geleend en ga in de rij staan en "zing" mee. De staf moet erg om lachen en bij de nieuwe gasten val ik niet op.
Ik ga zwemmen en snorkelen en Nico krijgt de eerste beginselen van het Scubaduiken in het zwembad. Het is nog te weinig kennis om dan in zee te gaan duiken. Een andere keer maar. Voor het diner wordt de Lovo heel voorzichtig uitgegraven. Het ruikt heerlijk al die kruiden. Dit belooft wat vanavond.

Vanavond is het Fijian Night.We krijgen rondom het zwembad eerst een voorstelling van de bewoners van the Village waar veel staf medewerkers aan meedoen. Het wordt een Fiji zang, dans en muzikale begeleiding door de bewoners zelf in Fiji klederdracht. De voorstelling van 3 kwartier wordt afgesloten met een deelname aan de Bula dance door iedereen rond het zwembad.
Daarna gaan we aan tafel voor een Fiji diner met op Lovo wijze gekookt vlees en vis en Fiji groenten etc. etc. Na het diner nog lang geborreld en duiken weer rond middernacht in bed.

Zaterdag 19 maart
In de ochtend heb ik me rustig gehouden door alleen te gaan snorkelen en Nico wil zijn boek uit lezen. In de middag zijn we naar een Rugby wedstrijd gegaan. We gaan met de tweede boot naar een Village geheel aan de zuidkant van het Waya eiland. Daar is ook de kostschool van de lagere school. De Rugby gaat the Fiji way and Fiji time. Rustig relax. Er zijn spelers die eigenlijk toeschouwers zijn. Er wordt dan van shirt, short en schoenen gewisseld alsof het niets is. Spelers kaarten en controle bestaan niet, als je maar twee teams hebt met het zelfde aantal spelers en elk team de zelfde kleur shirts. Het veld is een knollenveld maar kan het plezier niet ontnemen. Geweldig te zien hoe ze hiervan genieten. Na afloop is er een tweede wedstrijd. De scheidsrechter moet 6 keer fluiten voordat iedereen op het veld is. Fiji time. Er wordt nog in allerijl een team gevormd maar ik zie ook spelers die ervoor hebben gespeeld. Geen probleem er zijn voldoende spelers en er zijn twee teams met verschillende kleur shirts. De wedstrijd kan beginnen.
In de avond hebben we na het diner allerlei gezelschap spelletjes gedaan op het strand. Er worden koppels gevormd van verschillende nationaliteiten. Dit levert in het spel hier en daar allerlei interpretatie of communicatie verschillen op dus veel hilariteit. De avond wordt afgesloten met een groot kampvuur en gratis Vodka Jus. Maaaaar die wordt alleen geschonken als je met je rug naar de bar staat en omlaag gaat door je knieën zodat de barman het in je mond kan gieten. Je hand opsteken als je het genoeg vindt. Het levert lange rij wachtenden op en veel pret.
Nog heel lang na geborreld bij het kampvuur en allerlei wijsheden uitgewisseld middels het stellen van allerlei vragen aan elkaar.

Zondag 20 maart
We hebben al onze spullen ingepakt en alvast bij het verzamelpunt gezet. We gaan vanmiddag naar het hoofdeiland, terug naar de stad Nadi.
We gaan na het ontbijt naar de kerk per boot in een naburige Village. Er zijn te veel aanmeldingen dus gaan we in twee groepen. De speedboot moet heen en weer varen. Het is een Methodisten kerk dus de mannen en vrouwen zitten gescheiden behalve de gasten en kinderen. Ook hier kunnen ze zingen zeg, de vrouwen hoog en de mannen met een heldere zware bas en meerstemmig. Klinkt fantastisch. Het is ditmaal een lange preek, lijkt wel op de Molukse kerk. Madre mia.
Terug in het Resort hebben we na de lunch van velen afscheid genomen. Van andere gasten maar vooral van veel Fiji staf medewerkers waar we in die 4 dagen een leuke band mee hebben. Omdat het zondag is wordt er op het strand niet gezongen. Ze hebben vrij af.
Onderweg zien we weer de vele resorts en een aantal kleine eilanden. Drie ervan kun je in 10-20 rondlopen. Er zijn alleen maar Dorms om te slapen en ze worden Party Islands genoemd. Er worden werkelijk alleen maar Partys gehouden in de avond op het strand of in zee. Overdag is het zonnen, zwemmen, slapen, snorkelen en duiken. Meer niet.

De gratis pendelbussen (9 in totaal) brengen de eiland hoppers ( ca 400) weer terug naar de bestemmingen van hun keuze. Wij gaan weer naar Bluewater Lodge. Een leuke hereniging met de medewerkers en een aantal gasten die we elders ontmoet hebben. Na het diner nog heel lang gekletst met een aantal bezoekers. Op de laptop de foto’s van de reisverhalen van titels voorzien en verstuurd, erg laat en van vermoeidheid het bed in gedoken. Puf Puf.