Zuidereiland deel 2

Zuidereiland deel 2

Zondag 20 febr.
In Queenstown hebben we de hostels in twee delen geboekt. Dag één is later geboekt in een YHA hostel en de twee volgende dagen in Reavers Lodge. Bij aankomst gisteren bleek dat de YHA is volgeboekt maar volgens het internet wel is geaccepteerd. Na intern overleg heeft Hostel YHA voor ons een andere overnachting geregeld. De eerste dag in Queenstown slapen we in een fantastisch mooi duur hotel met een geweldig uitzicht op de bergen en het meer.
Vandaag zijn we eerst verhuist naar Reavers Lodge, ons andere Hostel.
Het weer is fantastisch, een stralende zon vandaag en we besluiten de berg op te gaan. Nee niet klimmen……. daar hebben we geen conditie meer voor maar met de gondel. Hmmm ik hoor een paar lezers denken… die conditie hebben ze nooit gehad!! O Ja..? Parkeren is daar gratis, mag wel voor een dure rit naar boven.
Een geweldig uitzicht over de stad, het meer, de bergen. Niet te beschrijven zo mooi. Ik probeer het in de foto vast te leggen maar lukt me niet want de werkelijkheid kun je niet helemaal vastleggen. Er is veel te doen daar boven behalve eten en drinken is er ook een stoeltjes lift naar boven en dan skelteren naar beneden, mountainbiken, bungy jumpen, met de kabelbaan afrollen ingepakt in allerlei touwen en terug wandelen of naar beneden wandelen beide met een gids, (twin) paragliden met begeleider, of gewoon wandelen. Je hoeft je niet te vervelen. We zijn met de stoeltjes lift naar boven gegaan en Nico is met de Skelter naar beneden gesuisd. Ja ja…. af en toe remmen anders is het te hard. Bungy jumpen begin ik niet aan met deze leeftijd. Straks blijven alleen mijn benen hangen en gaat de rest in een raket snelheid naar beneden. Zien jullie het voor je. Einde reis. Ik wilde nog met de kabelbaan maar die is volgeboekt voor de rest van de dag. Morgen weer mogelijk maar dan weer een dure rit met de gondel. Even nadenken nog.
We zijn lang boven gebleven en van het uitzicht genieten. Beneden door de stad gewandeld. Een van de hoofdstraten heeft twee grote Backpackers Hostels tegenover elkaar. Het is daar overdag en ’s avonds een drukte van je welste. Ook de Internet zalen zijn goed bezet vooral daar waar boven een bar is. Internetten is erg duur. Voor het diner kiezen we Turkse kebab voor de afwisseling. Ik kan nog zelfs met de Turkse eigenaar een paar Turkse woorden uitwisselen en in zijn woonplaats Konia ben ik zelfs geweest en kan er veel over vertellen. Bijna krijg ik het diner gratis, zo blij is hij dat er iemand daar is geweest.

Maandag 21 febr.
Het regent. Wat een contrast met de dag ervoor. Reavers Lodge zit tegen de berg want aan, dus de straat is één lange helling. Het ligt even buiten de stad, gelukkig met de auto is het geen probleem. We willen een stukje rijden naar een andere bergtop in de omgeving. Maar de aanhoudende regen belemmert dit. We zien toch niets. We besluiten maar te gaan winkelen, kaarten geschreven aan het thuisfront en na de lunch zijn we gaan internetten. Nico regelt alvast zoveel mogelijke overnachtingen. Ik ben even teruggegaan om wat te halen in de hostel en daar bleek dat onze lekkage melding van vanochtend een verhuizing oplevert. De loodgieter staat al voor de deur. Nico opgehaald en we zijn naar een ander kamer verhuist. Heel vervelend want nu zijn we in drie dagen drie keer verhuist. Nog met Sadao geskypet, altijd leuk je petekind te zien toch!?
Terug naar de stad waar het weer inmiddels is opgeklaard. Een wandeling gemaakt langs de haven schitterend aan het meer, in een kroeg even geborreld en in de zelfde kroeg daar buiten gedineerd. In de hostel de spullen al ingepakt voor een vroege vertrek, we hebben morgen een lange rit van ongeveer 380 km naar Frans Josef, zo heet die plaats. Naar de gletsjer.

Dinsdag 22 febr.
We gaan van Queenstown links onhoog en naar de kust via een alternatieve route met meer sight seeing, veel door de bergen en door het regenwoud. Veel vochtigheid en we kunnen niet sneller door de vele s-bochten en klimmen en dalen. Eerst naar de plaats Wanaka en het Wanakameer, vervolgens het Hawaemeer (niet verwarren met Huwae) dan langs de bergen door het regenwoud via Mararoa naar de kust bij Bruce Bay. Steeds gestopt voor foto’s. Soms is het moeilijk terug te zien welk meer het is. Dus steeds aantekeningen maken anders ben ik de draad/ de meren kwijt. Bruce Bay is de eerste planning voor een overnachting maar niets te vinden op internet. Bij aankomst zien we waarom dat zo is. Kaal strand, veel aangespoeld hout van de rivieren die weer via de branding terugkomen op het strand. Verder staan er letterlijk 3 woningen waarvan één stacaravan die te huur is. That’s it. No more no less. Doorrijden 60 km naar Frans Josef. Dit blijkt een grote plaats te zijn met heel veel overnachtingen in allerlei variaties en voor elk budget. De inwoners bestaat voor 85% uit toeristen en de bewoners, die verblijven daar ook in die overnachtingen waar ze werken. De meeste bediening of ander personeel komt van de hostels zelf die wat bijverdienen. Aangekomen bij onze geboekte hostel krijg ik te horen dat de manager vanmorgen vergeten is onze internet boeking in de Hostel over te nemen.
Ze zijn dus vol. Mijn eerste reactie is binnensmonds even de hogere goden aanspreken. Vervolgens een gezicht opgezet en met allerlei hand gebaren van: ”wat maak je mij nou”. Mijn blik spreekt boekdelen. De lieftallige jonge dame pakt nerveus de telefoon en begint allerlei telefoontjes te plegen. Ze denkt ook: ‘Ik kan die oude man toch niet de straat op sturen? Heel goed meisje. Gelukt, we kunnen naar de overkant, Mont Rose hostel, in een Private Room voor twee, echter zonder douche en toilet. Oké soit, hebben we ook niet geboekt. Het blijkt een vierkante kamer te zijn met twee stapel bedden. Geen stoelen, tafels, rek, kast niente nada niets. Ik voel me even in barak L in het kamp Almère. We besluiten maar uit eten te gaan. Nou dat hebben we geweten. Alles erg duur. Dat kan deze pensionado niet trekken. De goedkoopste is…….. ja ja Spaghetti Bolognese. Het kost NZD $20 pp. In Cairns, Australië, kregen we het gratis met 1,5 zoveel meer op het bord. Je gaat dat moment veel meer waarderen nu. Altijd zo.

Woensdag 23 febr.
De volgende dag snel ontbijten. En naar de gletsjer rijden om te zien of Nico mee kan. Dat is dus niet mogelijk. Terug en Nico afgezet in een Café met laptop en gratis internet. Ik heb de 4 km wandeling gemaakt naar de Frans Josef Gletsjer. Een fantastische wandeling. Eerst door het bos 800 m en daarna 1,2 km door de gletsjer bedding naar de Gletsjer. Ik heb het nog nooit gedaan. Fantastisch om het van nabij te zien. Hoe het ijs altijd aan de onderkant smelt en er altijd smeltwater is met veel ijs blokken die er afkomen die verderop de rivier te zien is. Heen en terug twee uur totaal. Je kunt ook op de Gletsjer wandelen met een gids, dat heb ik niet gedaan omdat het veel te duur is. NZD $180 pp. Maar vele groepen doen het wel, is wel echt kicken moet ik zeggen. De gletsjer bedding is ongeveer 500 m breed bezaaid met rotsen, keien, kiezels en veel grijs gruis die van de bergen af komen. Het pad naar de Gletsjer staan maarkerings palen, waarop elke paal een of meerdere steenjes zijn bgeplaatst, een Indiaans maar ook een Maori gewoonte denk ik. Het betekent dat er mensen zijn geweest en het is veilig. Langs de gletsjer in het wandel deel komen alleen al zo’n 12 watervalletjes op uit. Dit alles maakt de rivier zoals het is. En na de winter als het ijs smelt dan zijn het krachtige brede stromende rivieren. Dat zie je ook, verderop zijn ze de rivieroevers aan het versterken. Terug naar Nico met een flink aantal foto’s en video’s. Vervolgens verder naar Greymouth nog 100 km ongeveer 2 uur inclusief alle stops.
We komen om 16 uur aan en het is schitterend weer 24 C dus gaan we nog naar het strand even in de zon kleuren. Ik heb zelf ook nog de heuvel op gewandeld. Ik bedoel …..meer kruipen, erg stijl is het. En dan heb je veel joggers die je dan voorbij rennen de heuvel op. Die denken ook: ‘kom op ouwe meer tempo’. Ik denk dan: ‘Vroeger jongens, doeloe njong’. Nee nu kan ik het niet meer. Die spieren jongen, stram....Theo van Volleyball weet er alles van.
We besluiten ’s avonds zelf te koken dus naar de supermarkt. En niet eenvoudig maar rijst met groenten en biefstuk (toe maar). Niet zomaar koken, maar gekruid, tumis, met de wok. We krijgen wel onverwachts veel bekijks komt door de kruiden, maar we willen lekker en goed eten, een compensatie van de vorige dag. Nog op het internet toen naar bed.

Donderdag 24 febr.
Na het ontbijt zijn we van Greymouth de oostelijk de omgeving gaan bekijken. We komen bij het oude mijnstad Brummen aan. Vroeger een heel dorp tegen de heuvel aan de rivier. Tegenwoordig alleen een brug die gerestaureerd is, een oude afvoertoren en een oude opslag. Het hele dorp is weg en de huizen gesloopt. De berg weer bebost, terug aan de natuur gegeven.
Verderop bij het Mamoa meer gestopt voor de gebruikelijke foto shoots en een korte pauze.
We besluiten het meer rond te rijden om van de andere kant het meer te bezien. Maar onverwachts belanden we op een met gravel verharde weg. Eerst denken we dat het heel kort is en rijden door. Maar eenmaal langer op gravel kunnen we niet meer terug. Uiteindelijk hebben we ruim 15 km op gravel gereden. Balen want het is vervelend rijden. En zien alleen maar bos met maar twee meter gat in het bos waar we het meer kunnen zien. That’s all.
Het succes met het koken van gisteren nog in het geheugen willen we weer een kook sessie houden. Dit keer boontjes met kip. Ook met de wok en grill. Nou wederom hadden we sjans. Zij weten natuurlijk niet dat onze moeders resp. vrouwen, zusters, de echte kokkies, hierom gelachen hebben. Maar voorlopig stelen we de show en…..we hebben veel eten voor minder kosten. Twee Americaanse meisjes hebben we beloofd dat ze de volgende keer zijn uitgenodigd voor een diner van vier. Te doen als je weet dat je morgen al weg bent.
Nog geprobeerd te internetten wat niet lukte de koffers ingepakt want morgen vroeg weg voor een lange rit van ruim 430 km wat ongeveer 6 uur zal duren door de bergen.

Vrijdag 25 febr.
Na ontbijt nog op het internet extra tijd gekregen. Maar lukte weer niet. Eerst getankt. Ons eerste stop is een geweldig uitzicht op de Brummer rivier. Deze volgen we heel lang ook de middag pauze hebben langs de Gorge van de Brummer rivier genomen. Beneden zie je de rivier heel mooi blauw voorbij stromen. Net de Verdon in Zuid Frankrijk. Een uur later komen we bij de Brummer Gorge Swing Bridge. Een kabelbrug over de rivier waar je wel NZD $5 moet betalen. Je kunt er ook swingend van af glijden aan een kabel, dit hebben we maar niet gedaan. Geen tijd, we hebben een lange rit te gaan. Via het Albert Tasman natuurreservaat komen we in het Marborough gebied dicht bij Blenheim aan. Hier wordt veel druiven verbouwd. Gigantisch veel, we rijden al ongeveer 25 km langs de wijngaarden dan weet ik nog niet hoe breed het is. Alleen de vermelding van een andere eigenaar / wijnboer maakt de afwisseling van het landschap.
Achteraf blijkt dat we een homestay hebben geboekt. Gewoon een huis waar de eigenaar kamers met eigen douche en toilet verhuurt. Je maakt gebruik van hun keuken en woonkamer. Zelf wonen ze in hun groot verbouwde garage met ernaast een zwembadje. Het is erg knus en privé, rustig TV kijken zonder al het gehos van vele anderen vooral jongeren. (Wat zijn we oud.) En internet is gratis, we krijgen de code van de huisbaas. Enig verzoek is geen grote bestanden downloaden.
De vrouw des huizes vertelt dat er veel Pinot Blanc wordt gemaakt in deze streek. Je kunt er vele excursies maken naar de vele wijn proeverijen. Nou nee….dronken thuis komen is niets voor ons. Dit laten we aan anderen over. Er zijn er genoeg die dit niet overslaan. Toch…….!? (namen bekent bij de schrijver )
We hebben in de stad heerlijk relax gedineerd bij de Bamboo Garden, een Chinees dus. Lekker relax nog na geborreld bij een glas water. Ja een glas water…. Zo..!.... Probleem?

Zaterdag 26 febr.
We zijn naar de stad Nelson gegaan. Het ligt 140 km noord westelijk van Blenheim. Een rit voor een groot deel door de vallei en en ongeveer 25 km langs de bergwanden, veel s-bochten en langzaam rijden. Er is daar in de ochtend een markt. Ons eerste markt sinds we op reis zijn. Het is een klein gezellig marktje met veel artikelen en teelt uit de streek. Het zijn kleine kraampjes die de verkopers zelf moeten meenemen. Maar ook een aantal kramen bemenst door of toeristen of immigranten. Herkenbaar aan de andere talen. Ik weet dat in deze streek Molukse mensen wonen nog uit de Knil periode. Maar weet niet hoe Moluks ze nog zijn. Grappig is dat Nico wel drie keer is begroet, niet zomaar , maar echt instemmend begroet zo iets met veel herkenning. Jullie weten wel wat ik bedoel.
Geen los knikje van een vreemde aan een vreemde. Nee zo van: hallo vriend. Nico denkt dat de ander een Molukker is en denkt dat hij ook een Molukker is. Ik denk dat de ander denkt dat Nico een Maori is. Daarom groet hij. Is het nog te volgen beste lezers….Lachen man.
Mijn vrien Cobus heeft van de week met Skypen het mooi verwoord. “ Ik denk dat wij (Molukkers) en de Maori's enkele gemeenschappelijk DNA kenmerken hebben”. Heel mooi Cobus.
We zijn nog naar de haven en naar het Tahananui strand van Nelson gegaan. Een leuke strand waar ze de aangespoelde takken en stammen nog niet hebben verwijderd. Het is ook geen strandweer. In de stad is een grote opera in het voetbal stadion waar veel inwoners een kaartje hebben en nemen ook hun eigen stoelen mee. Je ziet ze dan ook met stoelen, snacks en dranken etc. in de rij staan.
Wij zijn naar Blenheim teruggereden, een Pizza gehaald en vroeg terug naar de Homestay. Morgen om 8 uur weg, we moeten om 9 uur melden, de boot vaart om 10 uur voor de oversteek naar noordereiland, en naar Wellington.