Kuta op Bali

Ambon naar Kuta op Bali.
Voor de vlucht naar Den Pasar heb ik voor een stop op Surabaya gekozen. Een reis met één stop en ik sla Makassar over omdat het een druk punt is. Een reis met één stop is duurder dan die met twee stops. Bij het inchecken op Ambon ging het allemaal goed. Op mijn ticket staat Ambon - Den Pasar via Surabaya. Wat schetst mijn verbazing, ik land in Makassar. Eerst dacht ik dat ik in een verkeerd vliegtuig zit. Maar ik moest er uit voor het schoonmaken van het vliegtuig. Na informatie op de transferbalie vertellen ze alleen dat het goed is. Ik ga nu naar Surabaya. Toen ik boos werd en naar de manager vraagt krijg ik te horen dat ik moet gaan boarden het vliegtuig gaat zo weg. Boos ga ik weg maar heb nog geen antwoord. In Surabaya de zelfde klacht geprobeerd aan te kaarten. Tevergeefs. Ik krijg alleen maar te horen:” Bapak skarang di Surabaya”, Je bent toch nu in Surabaya. Zo van; wat doe je moeilijk je bent hier toch. Mijn klacht dat het een dure ticket is in een goedkope reis. Is niet eens gehoord. “En mijn vliegtuig gaat over drie kwartier”, krijg ik te horen. Nou dat is niet zo. Het heeft een half uur vertraging, later werd het een uur. Tenslotte twee uur vertraging omdat een vliegtuig eruit gehaald is. We krijgen wel te eten op vertoon van je boarding pas. Ik kom uiteindelijk 3 uur later dan gepland aan en mijn klacht is niet eens genoteerd. Uit frustratie heb ik het maar zo gelaten want een langer verblijf op het vliegveld zie ik nou ook niet zo zitten.

Aangekomen in het hotel is het ook weer leuk om de andere familie leden weer te zien. We hebben afgesproken dat we vanavond in Jimbaran op het strand gaan eten. Nou zo gezegd zo gedaan en het is er erg gezellig. Het weer werkt gelukkig mee, ondanks de regen overdag blijft het in de avond droog. De branding is erg hoog en het strand is zo’n 30 meter ingekort. Na de regentijd wordt het weer alla NL opgespoten en met tractoren verdeeld.
De band op het strand wist een paar Molukse liederen en dat hebben de andere gasten geweten. We zongen uit volle borst mee. Altijd gezellig. Uiteindelijk heeft mijn zus Regina ons getrakteerd.

De volgende dag heb ik in de ochtend gegoogeld naar welk Kindertehuis ik zal gaan. Er waren er 5 te vinden. De taxi chauffeur wist er drie. Eén in Ubud, één in Klung Kung en één in Den Pasar. Ik kies voor de dicht bij zijnde, voor de 18 kilometer verderop gelegen Den Pasar west.
In het tehuis aangekomen lijkt het gesloten. De chauffeur informeert even en er blijkt veel mensen binnen te zitten. Ik ben zeer welkom en kan naar binnen. Daar wordt ik begroet door de directrice. Zij vraagt aan één van de kinderen om op de gong te slaan. En binnen 5 minuten waren alle nog in huis zijnde 60 kinderen (totaal 110 kinderen) op het podium. De directrice vraagt hun een welkomstlied te zingen. Dat doen ze vanaf de jongste van 3 tot en met de oudste van 21.
Ik ben zeer verrast en het ontroert me enorm.
De directrice vertelt dat ze niet gesubsidieerd worden maar leven van giften. Zo hebben ze alle huidige 110 kinderen kunnen helpen. Ongeveer 50 kinderen zijn elders op vakantie. Bij kennissen en of familie leden van hun overleden ouders. Zo hebben enkele Nederlandse mensen ervoor gezorgd via allerlei acties dat hun onderkomen is gerenoveerd en ongeveer 2 jaar geleden in gebruik genomen. Soms is er geen geld waardoor de 15 middelbare scholieren niet naar school kunnen omdat het schoolgeld niet betaald is, het geld is gewoon op. Bij een andere middelbare school is dit niet gebeurd omdat het hoofd van die school zelf ooit in een Kindertehuis heeft gezeten en de situatie goed begrijpt.
Ik vertel haar dat ik vanmorgen nog niet weet welk tehuis ik zal gaan en pas via de taxi chauffeur dit adres krijg en besluit hier heen te gaan. Er ontstaat een spontaan applaus. De kinderen zijn heel blij dat er extra geld binnen is zodat ze weer wat extra kunnen besteden.
Kinderen hebben recht op Onderwijs, Voeding, veilig opgroeien en kansen krijgen voor een beter bestaan. Ik ben er nog wat vergeten uit het verdrag van de rechten van het kind. Veel kinderen willen me graag rond leiden maar de meesten waren met kleine reparaties bezig, ik doe mee maar moest op verzoek van de directrice stoppen. Ik ben gast.
Het is fantastisch om zoveel blijde gezichten te kunnen zien vooral de kinderen die dit jaar kunnen afstuderen aan de middelbare school. Ik wordt daar rondgeleid in de slaapzalen. Ze slapen zowel bij de jongens als bij de meisjes 4 per kamer in twee stapel bedden per kamer. Ze hebben een groot eetzaal en maar één kokkin die voor 110 kinderen moet koken. Ook is er maar één wasmachine dit is onvoldoende en daarom wordt de meeste was met de hand gewassen. Ze vragen me het hemd van mijn lijf. Over mijn werk, collega’s, de donatie, etc. Ik krijg een enorm applaus dat deze donatie van heel veel collega’s zijn die ook werken met kinderen. De kinderen vragen of een grote stad als Amsterdam mogelijk hun wat meer kunt ondersteunen? Ik heb verteld dat ik het zal aankaarten maar dat het aan de medewerkers zelf ligt of ze willen doneren etc. Ik heb alleen beloofd dat als ik in Bali ben, ik zeker weer langs kom. Ze willen allemaal met me op de foto. Dus maar een grote groeps foto met alle kinderen. En buiten heb ik nog met een aantal grote kinderen nagepraat over hun toekomst etc. Kinderen die al 21 jaar oud zijn en geen huis hebben mogen blijven en mee helpen totdat ze iets gevonden hebben. Met zulke verhalen gaat het me niet in de koude kleren zitten. Ik ga nadenken wat ik kan doen.
Het is de eerste keer dat ik buiten de Molukken geld doneer aan een kinder tehuis. Zal zeker niet de laatste keer zijn. Mijn ouders en Jeugdzorg hebben mij hierin gevormd.

Na mijn terugkomst in het hotel is mijn jongere broer met de zelfde taxi naar het vliegveld gegaan. Ook gaan mijn nicht en haar jongste broer vandaag terug naar NL. Met de rest gaan we nog gezamenlijk eten omdat mijn broer en ik de volgende dag onze reis voortzetten via Singapore.

De volgende dag wil ik ‘s morgens op de valreep nog een flink stuk van mijn haar afknippen. Dus met de hojek, motortaxi, op zoek naar een salon. Bij de ene is er een enorme rij wachtenden, bij de tweede en derde het zelfde, de vierde is dicht. Toen besluit ik maar de eerste de beste te nemen. Nou die man zegt dat het geen probleem is dat ik haast heb. Degene waar hij bezig is te knippen is bereid te wachten. (moest zo wie zo al van de kapper) Nadat ik het zo goed en wel heb verteld hoe ik het wil hebben, krijg ik het doek om me heen en begon hij te knippen. Mijn haar is niet vooraf gewassen. De schaar is erg bot, hij moest een paar keer knippen voordat het eraf is. Ik moet wel lachen. De ouderwetse scheermes is ook bot. Het lijkt wel schuurpapier. Toen hij vertelt dat hij klaar is moest ik lachen want niet alles is echt recht en ik zie er niet uit. Maar ik ben al blij dat er veel af is en tevens dat ik nog 5,5 maand heb zodat het weer kan aangroeien. Het kost me 7000 Rupia ongeveer 60 cent. Nou daar heb ik in ieder geval veel voor gelachen. En een dankbare kapper die er extra voor krijgt en de man die moest wachten springt uit zijn stoel, struikelt en gaat mij achterna om mij te bedanken want ik heb zijn knip ook betaald als dank dat hij wil wachten. “het is goed” roep ik hem na en we rijden weg naar het hotel om mijn koffers in te pakken. Na het uitchecken en nog wat spullen uit de koffer halen, toch nog te zwaar, gaan we op weg naar het vliegveld richting Singapore.